Vrijdag 25 maart 2022 was Ton Koningen prima op tijd met zijn bus. Wachten op het parkeerterrein van de HGC op de mannen die mee zouden gaan. Heel handig dat je aan de overkant nog even kon plassen voor het vertrek. Chris verzorgde een shuttle-service tussen bus en clubhuis en tenslotte was het wachten op de laatste. Toen Frans eenmaal aan boord was reden we onder aanvoering van het coördinerend supertrio (Ton, Chris en René) foutloos naar Helmond. Het was een 2 uur 10 min durende rit met mooi weer. 

Aangekomen bij Fletcher hotel Helmond bleek er voor Alex geen kamer te zijn gereserveerd. Boze tongen spraken van kwade opzet van Jelte, maar daar geloven wij niet zo in. Helaas was het hele pand bommetje vol en er werd naarstig naar een oplossing gezocht.

Tijd voor een borrel in het zonnetje op het terras. Het personeel moest nog even worden geïnstrueerd hoe te handelen hoe je ‘iets op je kamer’ moest zetten, maar zoals altijd waren er wel een paar Gruwelijken die niet te beroerd waren om luide en duidelijke (?) instructies te verschaffen. Buiten werd het toch snel een stuk frisser, dus terugtrekkende bewegingen naar de bar. 

’s Avonds het eerste diner in onze ‘eigen’ eetkamer. De Gruwelijken verdeelden zich organisch over de drie keurig gedekte tafels. Over het diner kunnen we kort zijn: Fletse kwaliteit. Na afloop bleek Leuv tafel 1 spontaan te hebben bijgekleurd met een fles rode wijn, de rest van de tafels zag er nog steeds tamelijk geciviliseerd uit.

Tijd voor kaarten, dan wel aan de bar slap ouwehoeren. Er werd gekraakt en verzaakt dat het een lieve lust was en de diehards bleven nog lang hangen.

Zaterdag

Bij het ontbijt bleek, zoals altijd, dat je meer eet dan eigenlijk gewend en van plan bent. Dit jaar geen geknoei met servetjes en stiekem achterovergedrukte broodjes voor de lunch. Jelte had prima met de golfbaan afgesproken dat we daar koffie en een lunchpakket zouden krijgen.

Wij dus stipt op tijd om 9:30 met de bus naar de baan. Helaas, ons supertrio was niet helemaal bij de les toen Michel bij het diner met stentorstem nog even de juiste golfbanen op de juiste dagen declameerde. Toen wij dan ook op Stippelberg arriveerden wist 90% van de Gruwelijken dat dis weliswaar een mooie baan zou zijn, maar dat we wel op Haviksoord hadden moeten staan. De stress sloeg toe: Hoe rijden we het snelst naar de juiste baan, heb ik nog wel tijd om mijn veters te strikken, etc. Haviksoord had het al zien aankomen (druk telefoonverkeer Max/Camiel) en bij aankomst werden we prima opgevangen door het dienstdoende personeel en konden we toch op tijd starten.
Haviksoord bleek een mooie baan te zijn (sinds 1975) met een hoog tik-tok gehalte. Geen idee hoeveel bomen er zijn geraakt, maar het moeten er ontzettend veel zijn geweest. Max had niet zo’n last van die bomen en putte een puike partij: 36 stb en de dagwinst!

Een paar biertjes op het terras in het zonnetje vielen prima en na een uurtje konden we zonder omwegen met de bus terug naar het hotel. Dat was buiten de waard of, in dit geval, een collega-bus gerekend. Op een T-splitsing stond die bus precies op de T geparkeerd en dan kom je mooi op de koffie. Ton kon weinig anders doen dan heel voorzichtig met die bus te gaan spiegeltje-vrijen. Tja, dan zet je dus je bus aan de kant, regelt snel de verzekering rompslomp en dóór. Weer buiten de waard gerekend. De chauffeuse meende dat Ton haar halve bus in de prak had gereden en dus kwam het aan op getuigen, foto’s, nog meer getuigen, nog meer heen en weer praten, nog meer foto’s, maar uiteindelijk kon Ton de bus weer richting hotel sturen.

’s Avonds konden aan 1 lange tafel plaatsnemen. Dat heeft zo z’n voor- en nadelen. Je hoort nu allemaal duidelijk bij dezelfde groep, maar een dergelijke setting brengt toch veel geroezemoes en andere geluiden tijdens de prijsuitreiking met zich mee, toch jammer.
Na de uitreiking van een heel arsenaal aan cadeaubonnen voor ik weet niet hoeveel categorieën werd Chris, als grote winnaar van het voorbije seizoen, op traditionele wijze in het groene jasje gehesen. Ton werd, als afscheidnemende Gruwelijke vervoersmanager, nog even in het zonnetje gezet en het voorlaatste woord was voor de ereveurzitter die moest constateren dat hij werkelijk niets meer in de melk had te brokkelen.
Uiteraard werd de zitting gesloten door Ed, onze nestor, die dit keer een mooie speech had en afsloot met een gedicht dat elders op deze pagina is terug te vinden. 

Nog even allerlei tips: wintertijd gaat naar zomertijd. In het VOORjaar vooruit, in het najaar ACHTERuit, Spring forward, Fall backward en ga zo maar door was het uiteraard weer hoog tijd voor kaarten …

Zondag

Ongelofelijk maar waar: iedereen was op tijd wakker. Na het ontbijt even snel afrekenen en de bus in. Weer was het wachten op Frans. Telefonisch onbereikbaar en Chris ging dus maar even bij de balie verhaal halen. Wat bleek? Frans werd gegijzeld door het hotelpersoneel omdat een niet nader te noemen Gruwelijke (Leuk) zijn rekening niet had betaald. Toen dat gesetteld was en iedereen in de bus zat gaf Ton gas richting Golfbaan Stippelberg. Om kort te gaan: een inland links baan uit 2011. Onze recensie: Superbaan met bossen, zandverstuivingen, en heide.
Bij de start was het akelig koud door de laag hangende mist, maar na een paar holes spelen brak het zonnetje door en werd het wederom prachtig lenteweer. Frans v Son was zaterdag vroeg naar bed gegaan en dat wierp z’n vruchten af: met z’n nieuwe driver ( al betaald?) harkte hij op deze pittige baan zomaar 43 stb bij mekaar.
Na de  borrel op het terras gingen we rechtstreeks met de bus naar huis. De prijsuitreiking onderweg leverde de verwachte winnaar op (FransI, een steady spelende Chris op de tweede plaats en Max en Ron (die natuurlijk wel een thuiswedstrijd speelde in carnavalsland) op een gedeelde derde plaats.

Wat mij betreft boeken we die banen meteen weer voor volgend jaar…