Dit jaar geen bus, maar eigen vervoer naar Ermelo. We hielden ons hart vast, maar iedereen was tijdig binnen. We zijn neergestreken het wellness-hotel Heerlickheid. Prima hotel, dicht bij de golfbaan, prima eten, poolbiljart, bowlingbaan, kortom voor elk wat wils :-)
Voordat we naar het hotel gingen moest eerst de wedstrijd van dag 1 worden gespeeld. Het weer beloofde niet veel goeds, maar bleek achteraf enorm meegevallen te zijn. Een wind die met vlagen de 6 bft aantikte (volgens sommigen zelfs 9) maakte er toch een spannende aangelegenheid van.
Veel recensies omtrent de uitgekozen golfbaan hadden ons al bereikt. Links Valley zou een baan zijn die met geen enkele andere te vergelijken was. Nou, dat was ook zo. Een prachtig uitdagend ontwerp over negen holes, met de nodige hoogteverschillen en de kenmerken van een typische linksbaan. Negen holes? Jazeker! Dag twee speelden we de baan in omgekeerde richting en dat leverde een werkelijk totaal andere baan op.

Als vanouds had de Leuf, dit keer geassisteerd door de Duif, de zak met “lootjes” gereed en werden de flights bekend. In een tijdsbestek van een uur was iedereen vertrokken voor de eerste negen. Ikzelf ging voor de hoofdprijs “ballen terug laten rollen”, ongelofelijk hoeveel “backspin” die baan genereert. Even uitblazen met een “broodje to go” dat we in het clubhuis moesten afhalen en vervolgens nog negen holes uitwaaien. De marshall van dienst kwam nog even zijn ongeloof over de “longest drive” ventileren. Dave Vinkhuyzen (welkome gast van vader Chris) bleek niet minder dan 305,85 m geslagen te hebben. Daar had ikzelf drie geslaagde en twee misslagen voor nodig.
Bij de uitstekend verzorgde borrel na afloop bleek Jelte met 34 stb net voor Frans vS geëindigd te zijn.
’s Avonds het eerste diner. Eten was uitstekend, de stemming zat er goed in, maar de speelkaarten waren we vergeten mee te nemen.
De lootjes gingen weer rond en ditmaal was Dave de assistent van dienst.

Zaterdagochtend bleek Ed zodanig ziek te zijn dat hij spoorslags huiswaarts is gekeerd. Heel jammer, want we hadden ons natuurlijk al weer verheugd op zijn jaarlijkse diner-afsluiting als nestor van het gezelschap. De jaarlijkse versnaperingen voor bestuurtje en commissies liet hij ’s avonds door Frans vS uitreiken. Die man denkt ook werkelijk aan alles.

De weersvooruitzichten waren nog slechter: regen, wind en nog eens regen. Ook deze dag bleek dat prima mee te vallen. Pas na binnenkomst van de laatste flight begon het verschrikkelijk te stortregenen, hagelen en stormen. Niet normaal.
Het slotdiner was om 20:00 gescheduled en zoals we gewend zijn vond tussen de gangen door de prijsuitreiking plaats.
We wisten het natuurlijk al, Frans van Son won voor de tweede keer het groene jasje en Frank Duivenvoorden trachtte zich, als winnaar van de Jan Visser-trofee in het “ballenjasje” te wurmen.
Het was een topjaar voor Frans, want met zijn 37 bij mekaar geslagen stb op dag 2 won hij ook het weekend-klassement!
Henk Alphenaar was nestor van dienst en had (bij ontstentenis van Ed) nog een kort en bondig dankwoord.
Zondagochtend kon er nog uitgebreid worden ontbeten en daarna rustig aan naar huis.

Het was weer een fraai weekend.